De hoogte in

De afgelopen week en een beetje heb ik elke dag rondgebracht in de stad of in de trein, in ieder geval altijd in de drukte. Daar is vandaag even afwisseling in gekomen. Na mijn onbijt ben ik meteen mijn hotel uitgelopen, bus gepakt, 20 minuten er in gezeten, overgestapt op een andere bus, weer 20 minuten verder en toen uitgestapt. In 50 minuten was ik volledig de stad uit, ik stond in de wijk Boyana. Een typische ‘suburb’ wijk, met vrijstaande huizen met grote tuinen helemaal aan de rand van de stad. Die vijftig minuten durende reis was niet zomaar spontaan om de stad uit te komen, ik wist waar ik naartoe moest. Het startpunt van verschillende hiking-routes die de Vitosha bergketen op lopen. Het hoogste punt van de bergketen is 2200 meter de hike routes beginnen op 850 meter hoogte. Ik ben natuurlijk niet de hike-route helemaal naar de top gaan doen, want daar ben ik te onervaren voor. Uiteindelijk ben ik gestrand op een hoogte van 1400 meter met een prachtig uitzicht over de stad.

Maar voordat ik de beloning van dat uitzicht had, moest er natuurlijk geklommen worden. En hoewel ik de route van te voren had uitgekozen en wist dat er bij stond ‘uitdagende hike’, had ik het toch iets onderschat. Al na pak en beet 500 meter verdween het fijne bospaadje waarmee het begon en ging de route stijl omhoog. Klimmend over stenen, takken, omgevallen bomen en door kleine waterstroompjes verliep vervolgens de route alsmaar verder naar boven. Natuurlijk op totaal verkeerd schoeisel (mijn hardloopschoenen) liep ik daar tussen de ervaren hikers met stokken en de hele mikmak mezelf de berg op te klauteren. En hoewel het misschien niet het meest handig was, het was wel heel leuk. Ik weet nog wel van vroeger dat wanneer ik met pap en mam ging wandelen ik wel altijd wou dat er in het bos een beetje hoogte verschil en riviertjes enzo in zaten, want dan kon ik een beetje klimmen en klauteren en dat maakte het dat leuk. Nou datzelfde kind dat ik toen was, ben ik nog steeds. Alleen zijn de hoogteverschillen en de stenen wat groter geworden sindsdien, ik had het nog steeds even goed naar mijn zin.

De heenweg richting de watervallen waar de hike naartoe liep, liep eigenlijk in een rechte lijn en was daardoor best stijl. Het vergde wat inspanning en uiteindelijk helemaal nat van het zweet ben ik aangekomen bij de Boyana-watervallen. Een mooi beeld en een punt waar alle hikers even bij zaten te komen van de hike. Op de app die ik gebruikte voor de hike zag ik echter dat als ik nog 150 meter extra omhoog zou gaan, dat ik bovenop de waterval terecht kon komen en daar stond een verrekijker symbooltje bij. Oftewel, daar was het uitzicht het beste. De spullen weer bij elkaar geraapt en wel, heb ik die 150 meter nog omhoog geklauterd en dat was het wel waard. Een uitzicht over de stad die je op geen andere mogelijke manier zou kunnen krijgen. Veel hoger dan het hoogste gebouw, zelfs hoger dan de vliegtuigen die kwamen landen op Sofia Airport. Ik kan beschrijven hoe het uitzicht was, maar ik zou vooral zeggen. Bekijk de foto’s en oordeel zelf.

Wie omhoog gaat, moet natuurlijk ook weer naar beneden. Dus hup, daar ging die weer. Maar waar de heenweg recht omhoog ging, was de terugweg een stuk minder stijl en slingerde die langzaam naar beneden terug naar het beginpunt. Eenmaal beneden ben ik weer terug gegaan met de bus richting stadscentrum en hotel om uit te rusten.

Eer ik weer fris en uitgerust was, was het al half 4 en besloot ik het de rest van de dag maar even rustig aan te doen. Ik moest nog eventjes de stad in om wat te eten en een speldje van Sofia te kopen (ik ben begonnen met het sparen van speldjes van alle plekken die ik bezoek) en na nog eventjes gezond te hebben vond ik het goed geweest. Terug naar het hotel, een half dagje rust is ook niet slecht een keer.

Uiteindelijk was dit dan ook mijn laatste dag in Sofia en moet ik zeggen dat ik het een hele leuke plek vond en echt anders dan de steden hiervoor. Het voelt allemaal wat gemoedelijker aan, de natuur in en rondom de stad voegt veel toe aan dat gevoel, maakt het een fijne stad om in rond te lopen.

Morgen heb ik al vroeg de bus richting Thessaloniki. De bus inderdaad, want de treinverbinding tussen Bulgarije en Griekenland ligt er op dit moment uit. Gelukkig is de Flixbus dan een goeie oplossing. Ik heb me een stoeltje op de voorste rij gereserveerd dus ik kan 5 uur lang door de grote vooruit van het landschap genieten. Op naar Griekenland, het laatste land van de reis, maar Thessaloniki is niet de laatste stad.